قبل از تولد طاها جان

سلام گل من و بابا

ازوقتی که رفتم دکتر و متوجه شدم خدا تو رو بهمون هدیه داده خیلی مراقبت بودم و همه خوشحال بودیم

از همون اول شکمو بودی و مامانو مجبور میکردی به همه چیز ناخنک بزنم.مثلا توی زمستون هوس فالوده کردی و هیچ کجا پیدا نمیشد حتی تا دزفول خونه ی عمه سامی رفتیم اما اونجام فالوده نداشت تا اینکه عید با مامان سهیلا و بابا عباس و بابا جونت رفتیم پارک کوهستان و من یه دل سیر فالوده نوش جان کردم

نزدیک تولدت که شد ماشاا... سنگین شده بودی و دیگه طاقت نداشتم.میخواستم زودبیای بغلت کنم بخاطر همین از دکتر خواهش کردم نوبت سزارین رو مشخص کنه و تاریخش شد 1393/03/17 .روز قبلش رفتیم بیمارستان بیستون و کارهای عملو انجام دادیم و من کلی استرس داشتم.بالاخره 17 خرداد رسید و من همراه محمد عزیزم و مامان و بابام رفتیم بیمارستان.وااای نمیدونی توی قلبم چه آشوبی بود

من ازمحمد و مامان و بابام جدا شدم و رفتم اتاق انتظار با چشمهای اشکی

ساعت 10 صبح بود لباس عمل و پوشیدم وکارهای لازمو انجام دادم.اما گفتن دکتر ساعت 2 بعدازظهر میاد.واااااااای که چی گذشت به سرم و همه منتظر بودن...

خیلی گرسنه بودم امانباید چیزی میخوردم تا اینکه ساعت 2 دکتر اومد و من نفر دوم بودم.تا ساعت 3 که اسممو صدا کردن یه لحظه از ترس قلبم وایساد تا حالا اتاق عمل و جراحی و....اصلا فکرشو نمیکردم.توکل کردم به خدا و رفتم داخل

دکتر بیهوشی کلی باهام حرف میزد که سرگرم باشم و آمپول بیحسی رو زد توی نخاع کمرم و دراز کشیدم کم کم پاهام داغ شد و دیگه حسشون نمیکردم تا دکتر اومد و جلوی صورتمو پارچه وصل کردن که نبینم و من 

چیزی حس نمیکردم و ترسم ریخت فقط گاهی تکون میخوردم.دکتر اسمتو ازم پرسید و گفتم طاها 

حتی فکمم بیحس شده بود که یهو یه صدایی مثل خر خر اومد و دکتر گفت ماشاا... یه پسر سالم و خوبه.الهههههههی فدات.

شستنت و توی پتو آوردن نشونم دادن پرستار صورتتو گذاشت روی صورتن گرم و نرم..چشماتوبسته بودی و من از خوشحالی گریه میکردم و خدا رو شکر کردم بخاطر سلامتیت

خوب خیالم از تو راحت شد

اما خودم حین عمل رحمم شل کرد و خونریزی افتاد و دارو درخواست کردن و نبود و دوباره قرص درخواست کردن

دکتر 

من 

قرص زیر زبونم گذاشتن و دکتر بیهوشی گفت خدارحم کرد رحمت برگشت وگرنه یا باید رحمو درمیاوردن یا دیگه...

از اونطرفم همه خوشحال که تو رو دیده بودن و خیالشون راحت شده بود.اما چون من دیر کرده بودم نگران بودن.منم بعد از بخیه و ریکاوری و کلی لرز کرده بودم بخاطر قرصا و کلی گریه بالاخره راهی شدم و توی راهرو همه ریختن دورم و منم دل نازک و زخمی زدم زیر گریه 

توی بیمارستان و چقدر درد کشیدم و دوری از محمد دیگه بماند...

حالا 4ماه از اون روز میگذره و تو هزار ماشاا.. روز به روز بزرگتر میشی و من و بابا دلمون میخواد بخوریمت.جیغ میکشی دستمو میخوری قلقلکی شدی اسمتو میشناسی و سر برمیگردونی...

شدی همه زندگی من و محمد

من  محمد  =طاهاجان